Naz 15 aylık ve bir süredir kendine (mama sandalyesinin altı, salıncağının altı) gibi bir yerler bularak kafasını çarpma ihtimali olan bu üstü kapalı mekanlarda oturup duruyor... Giriyor, çıkıyor, arada kafasını sürtüyor.. Ve biz de her yaptığına bir anlam vermeye çabaladığımızdan bunu "kendine ait bir yer istiyor" şeklinde algıladık, kendimizce bir çözüm bulduk Sevgili ile bu işe... Sonra çok hoşumuza gitti ve her gelenden, görenden de çok güzel tepkiler aldık... Bir çadır... Ev şeklinde... Arada 3 ümüz girip oturuyoruz içinde... Naz'ın odasına da çok yakıştı... :) Odasında ki emzirme koltuğunu da çıkardık artık yatak odasına taşıdık... Kendi odasında uyuyor geceleri de...
***
Geçen gün beni bi ağlama tuttu "kızım gitcek evdennn" diye, sevgili telaşlandı "Nereye?" Öyle bi ağladım ki adam korktu yani bir şey oldu sandı, sonra "üniversiteye" deyince beni bi gülme tuttu saçmaladığımı anladım ki ikimiz birden gülmeye başladık "manyadım iyice ben" diye... Kaçınılmaz son... Ama itiraf etmeliyim çok hızlı büyüdüğünü görünce anne babamı da daha bir özlemeye başlıyorum.... Demek bu kadar çok seviyorlarmış bizi, ne şanslıyız diyerekten... Daha yeni büyüyorum ben, Naz'la birlikte.... İyi ki vermişsin Rabb'im O'nu bize... Yarımdık tamamlandık sanki...
***
Bu arada çadırı paylaşıp kaçacaktım ama ne çok şey var anlatacak aslında... Paylaşılmayı bekleyen... Bundandır sanırım böyle her seferinde lafı uzatmalarımız... Kapı muhabbeti misali...
Velhasıl sevgilerimi sunaraktan öpüyorum tüm yüreği güzel canlıların yüreği güzel yavrularını... Bahtınız güzel olsun diye dua ederekten...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder